Spek: jy moet dit liefhê, of hoe? Hierdie soort varkvleis is waarskynlik een van die gewildste ontbytvoedsel ter wêreld en het die afgelope jare iets van 'n kulturele verskynsel geword. Andersins bekend as die 'Bacon Boom'. die ontploffing in spek se gewildheid kan nie geïgnoreer word nie - deesdae spandeer Amerikaners alleen net minder as $ 5 miljard per jaar op die gewilde vleis. 'N Tipiese Amerikaner verbruik elke jaar ongeveer 18 kilogram spek, en sommige ondersoeke dui daarop dat 'n meerderheid van die land spek wil maak as die nasionale voedsel van die Verenigde State. Basies ... Dit is redelik groot.
Maar ten spyte van die feit dat u dalk net 'n paar uur gelede spek geëet het, weet u miskien nie presies hoe dit op u bord gekom het nie. Natuurlik weet u waarskynlik dat dit 'n soort vark is, maar hoe word dit eintlik gemaak? Van watter soort vark kom dit? Doen dit het genees word? En hoeveel variasies spek is daar? Wel, moenie vrees nie - ons het jou gedek. Hier is hoe spek regtig gemaak word.
Spek het 'n interessante geskiedenis
Fox Fotos / Getty Images Voordat u agterkom hoe spek eintlik gemaak word, kan dit natuurlik nuttig wees om die geskiedenis daarvan aan te pak. Die eerste melding van iets wat soos spek lyk dateer duisende jare na die antieke China, waar dit die vorm van gesoute varkvleis gehad het. Tot die 16de eeu is die term 'spek' gebruik om na te verwys na enige vark wat u kon vind. Die woord self is afkomstig van kontinentale Europese dialekte, insluitend die Oud-Hoog-Duitse term 'bacho', wat 'boude' beteken.
Bacon het in die Nuwe Wêreld aangekom met die Spaanse ontdekkingsreisiger Hernando de Soto, die sogenaamde 'vader van die Amerikaanse varkvleisbedryf', wat in 1539 13 varke na Amerika gebring het en sy kudde spoedig tot 'n grootte van 700 laat groei het. dinge het bietjie handuit geruk en die varkpopulasie van die Nuwe Wêreld het uiteindelik so vinnig en onbeheersd uitgebrei dat wilde varke so laat in die 19de eeu aan die gang was in die stad New York.
Vandag doen Amerikaners natuurlik hul bes om hiervoor te vergoed deur soveel spek as moontlik te eet. Ongeveer 70 persent van die spek word saam met ontbyt geëet, maar dit is ook 'n uiters gewilde toebroodjie-bestanddeel en verskyn gereeld in spyskaarte vir lekker etes regoor die land. Maar jy het dit geweet, nie waar nie?
Die tradisionele metode om spek te maak
Goed - so hier is die vraag van meer as een miljoen dollar: hoe gaan dit met spek? eintlik gemaak? Wel, daar is eintlik twee primêre metodes vir die vervaardiging daarvan. Die eerste is droë verharding, 'n ouer, meer tradisionele metode van spekproduksie.
Die rou spek waarmee u begin, word eers met sout en geurmiddels gevryf as 'n manier om die vleis geur te gee voordat dit tussen een of twee weke laat uithard. Nadat die spek genees is, word dit afgespoel, gedroog en in 'n roker gesit om meer smaak te gee en die konserveermiddels van die vleis te verhoog. Nie alle spek word gerook nie, en soms word droë spek vir 'n aantal weke - of selfs maande - in die koue opgehang.
Omdat die genesingsproses so tydrowend is, word dit vandag nie gereeld in die Verenigde State gebruik nie. Dit wil egter nie sê dat dit nie beskikbaar is nie, en as u 'n bietjie droë spek in die hande kan kry, is dit die moeite werd om dit te doen - as dit vir geen ander rede is as om die dieper, sterkste smaakprofiel te geniet nie.
Die industriële metode om spek te maak
Die meeste spek wat u deesdae eet, is sedertdien natgemaak hierdie vinniger metode is baie meer geskik vir industriële massaproduksie. Om mee te begin word 'n aantal uithardende bestanddele - insluitend sout, suiker, natriumnitraat en ander chemikalieë (later meer hieroor) gemeng om 'n pekel te skep. Die rou spek word dan met hierdie pekelwater ingespuit (hoewel dit soms daarin geweek word; 'n metode wat bekend staan as onderdompeling). Soms word, soos droë spek, natgemaakte spek gerook vir geur. Die spek word egter meestal ongeveer ses uur in 'n konveksie-oond geplaas, met vloeibare rook wat soms toegevoeg word om die vleis 'n rokerige geur te gee.
Oor die algemeen het spek natgehalte 'n hoë vogtigheid en gebrek aan smaak. Daardie ekstra vog maak dit ook swaarder, wat dit eintlik duurder maak. As gevolg hiervan koop u gewoonlik spek met droë genesing; hoewel dit duurder per pond kan wees, kom die gewig van die vleis self eerder as van die water wat daarin is. Die goue reël is dit: net soos by elke ander soort kos, beteken 'n hoër prys nog hoër gehalte. En waarom gaan jy so iets belangriks soos spek?
Wonderkure maak spek beter
Alhoewel spek genees is om nat of droog te wees, is daar veranderinge en toevoegings wat u kan aanbring in die verhardingsproses wat lei tot verskillende variante van spek . Wiltshire-uitharding is byvoorbeeld 'n soort nat-genesing wat die varkvleis uithard, in en uit skil, in 'n spesiale pekelwater tot twee dae. Daarna word dit twee weke lank in koue stoor gehou sodat dit ryp kan word, wat die afgewerkte spek 'n subtiele soutgeur en 'n vleisagtige tekstuur gee.
Maple-uitharding is as u esdoringstroop by die uithardingsmengsel voeg (die geurmiddels word in droë uitharding gevoeg of die pekel natgemaak). Die vleis word tot vyf dae genees en dan gerook, wat 'n rokerige houtagtige geur tot gevolg het, met 'n tikkie soetheid. U kan spek ook soet genees, met 'n verskeidenheid bestanddele, insluitend suikers soos muscavado, demerara en melasse, en speserye soos jenewer. As u hierdie ekstra suiker byvoeg, gee die spek 'n rookagtige en stroperige geur en 'n baie soet aroma.
chick fil 'n gelukbringer
Dit is van die gewildste variasies oor spekverharding, maar as u spek self maak, kan u altyd probeer eksperimenteer - meng u vryf (of pekelwater) met die bestanddele wat u wil hê en kyk wat gebeur. Wie weet wat jy kan ontdek?
Wat u moet weet van spek wat nie uithard nie
Miskien het u al gehoor ongeharde spek voorheen, veral as 'n gesonder alternatief vir gewone spek. Die idee is dat, omdat die nat-uithardingsproses behels dat nitrate by spekvleis gevoeg word, dit meer gesondheidsrisiko's kan meebring - aangesien nitriete word dikwels gekoppel tot hoër gevalle van sommige kankers.
Verwarrend, spek sonder uitharding is nie eintlik nie; dit word eenvoudig genees met selderypoeier, sout en ander geurmiddels. Die idee is dat seldery natuurlike nitriete bevat, eerder as die kunsmatige nitriete wat in die massaproduksie van spek gebruik word. Die nitrate self is eintlik van kardinale belang vir die manier waarop spek vervaardig word, omdat dit geur behou, voorkom dat onaangename reuke ontwikkel en die groei van skadelike bakterieë vertraag.
Ongelukkig is dit nog nie seker of natuurlike nitrate min of meer skadelik is as kunsmatige nitriete nie, wat beteken dat dit min of meer onmoontlik is om te weet of 'ongeharde' spek vir jou beter is as gewone spek. Moet net nie val vir die bemarkingsfoefies nie: daardie deftige verpakking kan sê dat u ongeharde spek eet, maar die werklikheid is dat u net spek eet wat op 'n ander manier genees is ... en nie noodwendig 'n beter manier nie, óf.
Chemikalieë en bymiddels in u spek
Soos met baie voedselprodukte wat in massa vervaardig word, bevat spek (of ten minste natgemaakte spek) 'n aantal bymiddels . U weet natuurlik al van die kunsmatige nitriete, maar alle spek met natgemaakte spek moet ook askorbaat of natriumeritorbaat bevat; chemikalieë wat die reaksie tussen die nitriete en die vleis versnel, wat die vorming van nitrosamiene verminder.
Nitrosamiene is in werklikheid kankerverwekkende verbindings wat voorkom as u nitriete en natuurlik afgebreekte proteïene (bekend as 'amiene') kombineer - en alhoewel dit gewoonlik net in klein hoeveelhede voorkom, hoe minder u spek bevat, hoe beter. Volgens die Departement van Landbou, is die hoeveelheid nitriet wat tydens die verwerking bygevoeg word, bestanddele wat in die verwerking gebruik word, bergingstoestande, volgens veranderings wat die vlakke van nitrosamiene in u spek kan beïnvloed. gaarmaakmetodes , en meer. Alhoewel askorbaat en natriumeritorbaat lyk na nare chemikalieë, speel dit 'n belangrike rol in die vermindering van die skadelike effekte van nitriete.
Spek wat nat is, hou ook suiker en sout by. Die sout in die uithardingsproses voorkom bakteriële groei deur die vog wat bakterieë benodig om te groei, te verminder, terwyl suiker dikwels bygevoeg word om die harde smaak van die sout te verminder.
Is spek sleg vir jou?
Hier is 'n vraag: is spek sleg vir jou? Wel, ja - en nee.
Volgens Gesondheidslyn , spek bevat 50 persent enkel-onversadigde vet (meestal oliesuur), 40 persent versadigde vet, 10 persent poli-onversadigde vet en 'n 'ordentlike hoeveelheid' cholesterol. Die meeste hiervan is nie te veel van die probleem nie, en oliesuur word eintlik as 'n 'hartgesonde' stof beskou. Ongelukkig is versadigde vet skadeliker en kan dit die risikofaktore vir hartsiektes verhoog. Dit is egter geen sekerheid nie, en die klein porsiegrootte spek beteken dat - so lank as wat u andersins 'n gesonde leefstyl het - die versadigde vet wat dit bevat, u waarskynlik nie veel probleme sal veroorsaak nie.
Spek bevat ook 'n aantal gesonde voedingstowwe. 'N Tipiese porsie van 3,5 gram bevat byvoorbeeld 37 gram proteïene, vitamiene B1, B2, B3, B5, B6 en B12, asook yster, magnesium, sink en kalium. Dit is egter opmerklik dat hierdie voedingstowwe ook in ander, minder verwerkte vleis- en varkprodukte voorkom.
Uiteindelik is daar sout. Aangesien sout in droë verharding sowel as nat uitharding gebruik word, bevat al die spek soutinhoud. Verbruik te veel sout en u loop die gevaar om maagkanker, hoë bloeddruk en moontlik hartsiektes te hê - veral as u soutgevoelig is.
Spek word gemaak met verskillende dele van die vark
Dit is egter nie net die soort genesing wat beïnvloed hoe spek word nie. In werklikheid is daar baie verskillende soorte spek , wat wissel na gelang van die gebruikte vleis en die manier waarop dit aangebied word. Die Amerikaanse departement van landbou definieer spek as 'die geneesde buik van 'n varkkarkas', maar in die Verenigde Koninkryk word spek tradisioneel gemaak met behulp van die agterkant van die vark, ook bekend as die lende. Hierdie soort is redelik moeilik om aan die buitekant te vind, maar word gewoonlik as 'rugspek' bestempel.
U standaard Amerikaanse spek is dadelik herkenbaar: dit is varkpens met are van pienk vleis en wit vet, dwars in lang, smal skywe gesny. U het ook pancetta, 'n Italiaanse weergawe van streepspek. Weereens gemaak van varkvleis, word hierdie variant opgerol en in dun sirkels gesny. Dan is daar nog Kanadese spek, wat, net soos Britse spek, van varklende gemaak word. Hierdie tipe spek word vooraf gekook en gerook en lyk en smaak gewoonlik 'n bietjie soos ham.
Plaat spek is 'n enkele stukkie spek terwyl die skil aan is, terwyl vetrug 'n vetplaat is wat uit die lende gesny is en as varkvet gebruik word of in strepe gesny word om maer braaivleis te draai. In Hongarye en Duitsland kan u ook sogenaamde sigeunerspek kry, 'n plaat geroosterde spek, gegeur met paprika en in skywe gesny.
Nie alle 'spek' kom van varke af nie
Alhoewel die Departement van Landbou miskien 'n groot probleem is om spek as varkvleis te definieer, is sommige maatskappye bereid om 'n bietjie meer liberaal te wees met die term. As gevolg hiervan, kan u 'n hele klomp alternatiewe vir spekvleis sonder varkvleis vind.
Neem byvoorbeeld Schmacon. Al lyk dit baie soos regte spek, word hierdie variant eintlik van beesvleis gemaak. U kan ook D'Artagnan Uncured kry, 'n soort gerookte eendspek - genees in selderypoeier, net soos 'ongeharde spek' - dat Ekstra krakerig beskryf as ''n bietjie sout en 'n bietjie heerlike vet aan die begin, 'n lekker tande kwaliteit van die vleis, en dan 'n groot toeter van eendgeur aan die agterkant. '
Turkye spek is natuurlik 'n bietjie meer algemeen, terwyl gerookte salm spek (soos u kan vind by Handelaar Joe's ) is net 'n bietjie meer buite die muur. In hul smaaktoets, Ekstra krakerig beskryf handelaar Joe se salmspek as 'verrassend vleisagtig' met ''n aangename tint rook, tesame met die onmiskenbare salmgeur'. Gerookte dulse word intussen bestempel as 'die spek van die see' gemaak van 'n wilde seegroente wat op baie maniere soortgelyk is aan kelp. Natuurlik is vreemde seewier nie die enigste opsie vir groentespekaanhangers nie. Dank die Here.
Nie alle varke maak spek nie
Tradisioneel is varke is geklassifiseer een van twee maniere: varkvetvarke of spekvarkies. U kan waarskynlik raai wat meer relevant is, hier.
Dit is duidelik dat varkvetrasse gebruik word om varkvet te produseer, en dit was geneig om dikker en korter te wees as ander varke. Hulle kan vinnig vetgemaak word met 'n goeie koringdieet, wat beskou word as 'n uiters gewilde kwaliteit vir varke - veral as u 'n beter gehalte varkvleis wil hê. Intussen was spekvarkies maer en gespierd en gevoed met 'n dieet van peulgewasse, korrels, raap en suiwelprodukte. Hierdie varke het meer proteïene en groei meer spiere as ander rasse, wat hulle perfek maak vir die produksie van spek.
Voor die Tweede Wêreldoorlog was die varke Yorkshire en Tamworth die enigste varkvleisrasse. Vandag is spekvarke egter baie wyer - eintlik is daar nog net drie tradisionele varkvetrasse oor: die Choctaw, die Guinea Hog en die Mulefoot. Die gewildste spekrasse is intussen die Duroc-, Hampshire- en Yorkshire-rasse, waarvan die drie die hele varkvleisbedryf goed ondersteun. Die meeste ander rasse het in bevolking gedaal, en sommige - soos die Mulefoot - wankelend op die rand van uitwissing .
Sommige spek word gemaak van varke met vrylopende varke
Soos die geval is met baie diere wat vir verbruik geboer word, leef sommige varke swaar voordat hulle vir hul vleis geslag word. Op sommige varkboerderye, varke word grootgemaak vir teling , wat beteken dat hulle in swangerskratte opgestel is en deur verskillende siklusse van swangerskap deurloop totdat hulle uiteindelik geslag word. Die varkies wat uit hierdie varke gebore word, word soms in betonhokke opgesluit en vetgemaak totdat hulle die markgewig bereik. Hulle word dan geneem om geslag te word.
Dit werk natuurlik nie vir alle varkboerderye nie - daar is 'n manier om te verseker dat u spek van 'n gelukkiger plek af kom.
Weide varke leef baie beter lewens . Hierdie varke mag in 'n oop, vrye omgewing woon en kan wei of voer vir kos na hartelus. En dit is nie net die varke wat gelukkiger word met weidige boerdery nie, maar ook die vrugte daarvan. Hierdie varke bevat baie minder die antibiotika en hormone wat varke met intens grootmaak gevoer word, en word in gesonder, meer higiëniese toestande grootgemaak.
Wees net versigtig met spek wat van 'varke' uit varke kom, want dit kan dikwels beteken dat slegs die minimum stappe gedoen is om aan die definisie te voldoen. 'N Vark wat in 'n volgepakte skuur met 'n deur aan die een kant grootgemaak word, is nie 'n vrolike vark nie, maar u moet dalk vrae vra om uit te vind wat u kry.
Vegane kan ook spek maak
Hoe maak jy dan groente- (of veganistiese) spek? Wel, die goeie nuus is dat dit maklik is - en jy kan dit met feitlik enigiets doen. Die metode is eenvoudig: kies eers u primêre bestanddeel. O my groente stel voor dat u 'n voldoende poreuse bestanddeel kies as u basis, met sampioene, tofu, tempeh, kekerertjies, klapper, wortels en eiervrug, wat alles geskik is.
Vervolgens maak jy 'n marinade. Vir die rookagtige aspekte van u spekgeur, wil u vloeibare rook of gerookte paprika (of albei) gebruik. Sout en sout geure kan bygevoeg word met sojasous, tamari of vloeibare amino. Suur note is met asyn, verkieslik appelasier of wit. En laastens kan soeter elemente van die geur ingebring word met esdoringstroop, agave, suiker of bruinsuiker. Vir die beste marinade, wil u al hierdie dinge kombineer; O my groente stel voor dat een deel rook, drie dele soet, vier dele suur en vier dele sout en sout.
Vervolgens marineer u u basiese bestanddeel - verkieslik tot 12 uur in die yskas. Hoe langer u week, hoe intensiewer sal die geur wees. Uiteindelik kook u u 'spek', verkieslik in die styl wat by u basis pas. Bak tofu, braai eiervrug of tempeh of braai u sampioene of wortels. Et voilà: lekker 'spek' met al die geure en geen dooie vark nie. Waarvan hou jy nie?
